bugün radyoda bu bir zamanlar çok sevdiğim şarkının çıkmasıydı günün güzelliği.
belki yüzde yüz beni anlatıyor diyemem, o kadar da incinmiş değilim, daha doğrusu o kadar da umursamadım şimdiye kadar. benim dışımda birilerinin beni o kadar üzmesine izin verecek kadar mazoşist değilim. incelikli davranma konusundaysa katılıyorum şarkıya.
ama terkettim kendimi, defalarca...
belki de kendi kendimi incittim derinden.
ve tesadüfen karşılaştım içimde
kendimle yeniden.
işte o zaman üzüldüm hep, kendimi terkedişime.
nasıl bir şey bu? bilmem, değişik. öylece unutuyorsun kendini, günlerce, aylarca durup düşünmüyorsun sevdiğin gün batımını, gökyüzüne bakmayı, kendine bir iyilik yapmayı...
bir şeyler ağır geliyor, bırakıp kaçıyorsun. aslında biliyorsun kalman gerektiğini, güçlü olman gerektiğini, kendini gerçekleştirmiş insan hikayesini. ama bunu bilmek sadece kızdırıyor. çünkü gerçekler her zaman o kadar kolay değil. zira insan olmak o kadar kolay iş değil.
(yani ki ara not: biri bana öyle bir dönemimde güçlü ol falan demeye kalkarsa bir tane çarparım yüzüne, hiç hoşlanmam bildiğim şeylerin hassas zamanlarımda bana anlatılmasından, neyse..)
sonra sarsılıyorsun birden, kendini geri istiyorsun. yırtınıyorsun giden zamanı geri almak için.
ve anlıyorsun hiç bir şey senden önemli değil. hiç bir şey kendinden gitmene sebep değil.
bu ara öyle istiyordum ki gitmeyi, çook uzaklara, adımın hiç duyulmamış olduğu diyarlara...
o sarsılmadan sonra başlıyorsun işte söylemeye;
artık beni asla yaralayamaz hayat eğer istemezsem....


İncindim, incitildim derinden
Terkettim kendimi

Tesadüfen karşılaştım içimde
Kendimle yeniden

Bir minicik kız çocuğu bak
Duruyor orada hâlâ
Anlatamam gördüklerimi
O neşeli çocuğa

Artık beni asla yaralayamaz hayat
Eğer istemezsem
Yıllar beni kolay yakalayamaz
Ben durup beklemezsem

Siz yine de incelikli davranın
Benim kadar değilse de

Ben bu yüzden, incelikler yüzünden
Belki daha çok üzüldüm